گاه یاد همان چند ستاره‌ی دور که می‌افتم
می‌آیم
نزدیک شما
برخاستنِ
دوباره‌ی باران را تمرین می‌کنم
اما
باد می‌آید
و
من گاهی اوقات حتی
بدترین
آدم‌ها را هم دوست می‌دارم.
دیگر
کسی از من سراغ آن سالهای یقین و یگانگی را نمی‌گیرد
سرم
را کنار همسرم می‌گذارم و می‌میرم
در
انجماد این دیوارها
دیگر
یادآورد هیچ آسمانی میسر نیست.