از مرز خوابم می گذشتم،
سایه
تاریک یک نیلوفر
روی
همه این ویرانه فرو افتاده بود.
کدامین
باد بی پروا
دانه
این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد ؟
در
پس درهای شیشه ای رویاها،
در
مرداب بی ته آیینه ها،
هر
جا که من گوشه ای از خودم را مرده بودم
یک
نیلوفر روییده بود.
گویی
او لحظه لحظه در تهی من می ریخت
و
من در صدای شکفتن او
لحظه
لحظه خودم را می مردم.
بام
ایوان فرو می ریزد
و
ساقه نیلوفر برگرد همه ستون ها می پیچد.
کدامین
باد بی پروا
دانه
این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟
نیلوفر
رویید،
ساقه
اش از ته خواب شفافم سر کشید.
من
به رویا بودم،
سیلاب
بیداری رسید.
چشمانم
را در ویرانه خوابم گشودم:
نیلوفر
به همه زندگی ام پیچیده بود.
در
رگ هایش ، من بودم که میدویدم.
هستی
اش در من ریشه داشت،
همه
من بود.
کدامین
باد بی پروا
دانه
این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟
بزرگترها می خواندند، من هم می خواندم.
در دبستان ما را برای نماز به مسجد می بردند.
روزی در مسجد بسته بود. بقال سر گذر گفت:
"نماز
را روی بام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید
"!
مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد. و من سال ها مذهبی ماندم،
بی آن که
خدایی داشته باشم!
شب را نوشیده ام
و بر این شاخه های شکسته می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان !
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم
و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم.
سپیدی های فریب
روی ستون های بی سایه رجز می خوانند.
طلسم شکسته خوابم را بنگر
بیهوده به زنجیر مروارید چشم آویخته.
او را بگو
تپش جهنمی مست !
او را بگو: نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار.
نامه‌ای از سهراب سپهری:
...
یک زمانی بود آدم ها خیال می کردند یک گنجشک برای تمام آسمان بس است. چه آرزوی کوچکی داشتند. آدم هایی پیدا می شدند که تمام عمر عاشق می ماندند. چه حوصله ای. خوشا به حال ما که با چند قدم از روی همه چیز رد می شویم. بی آن که دعایی خوانده باشیم روی دیوار کلیسا نقاشی می کنیم، به همان سبک‌باری که رفته ایم بر می گردیم و یقین داریم که برای مذهب نمره خوبی خواهیم گرفت. مثل زنبور عسل نه، مثل پروانه روی تجربه ها بنشینیم و برخیزیم. تنهایی، مراقبه ، شور، حال ،عشق... از هر کدام اندکی بچشیم ، هیچ چیز نباید زیاد وقت ما را بگیرد.
...
کوهساران مرا پر کن، ای طنین فراموشی!
نفرین به زیبایی _آب تاریک خروشان_ که هست مرا فرو پیچید و برد!
تو ناگهان زیبا هستی، اندامت گردابی است
موج تو اقلیم مرا گرفت
تو را یافتم، آسمان ها را پی بردم
تو را یافتم، در ها را گشودم، شاخه ها را خواندم
افتاده باد آن برگ، که به آهنگ های وزش هایت نلرزد!
مژگان تو لرزید، رویا در هم شد
تپیدی: شیره ی گل به گردش در آمد.
بیدار شدی: جهان سر بر داشت، جوی از جای جهید.
به راه افتادی : سیم جاده غرق نوا شد
در کف توست رشته ی دگرگونی
از بیم زیبایی می گریزم، و چه بیهوده: فضا را گرفته ای
یادت جهان را پر غم می کند، و فراموشی کیمیاست.
در غم گداختم، ای بزرگ، ای تابان!
سر بر زن، شب زیست را در هم ریز، ستاره دیگر خاک!
جلوه ای، ای برون از دید!
از بیکران تو می ترسم، ای دوست! موج نوازشی.