جهان پیشینم را انکار می‌کنم

 

جهان پیشینم را انکار می‌کنم،
جهان تازه‌ام را دوست نمی‌دارم،
پس گریزگاه کجاست!؟
اگر چشمانت سرنوشت من نباشد؟

خیره شدن در چشمان تو

هنوز خیره شدن در چشمان تو

شبیه لذت بردن از شمردن ستاره
در یک شب صحرای یست
و هنوز اسم تو تنها اسمی است
در زندگی من
که هیچ کسی نمی تواند چیزی در موردش بگوید
هنوز یادم می آید
رود... رود... غار... غار... و زخم... زخم
و به خوبی بوی دستانت را به یاد دارم
چوب آبنوس و ادویه ی عربی پنهان
که بویش شبها از کشتی هایی می آید
که به سوی نا شناخته ها می روند
اگر حنجره ام غاری از یخ نبود
به تو حرفی تازه می گفتم

بیاموز مرا چگونه بنویسم از تو

شهادت می‌دهم به مرغان سپید بال

هنگامی که تو را به یاد می‌آورم
و از تو می‌نویسم
قلم در دستم شاخه گلی سرخ می‌شود

نامت را که می‌نویسم
ورق‌های زیر دستم غافل‌گیرم می‌کنند
آب دریا از آن می‌جوشد
و مرغان سپید بال بر فراز آن پرواز می‌کنند

هنگامی ‌که از تو می‌نویسم مداد پاک کن‌ا‌م آتش می‌گیرد
پیاپی باران بر میزم می‌بارد
و بر سبدِ کاغذهای دور ریخته‌ام
گل‌های بهاری می‌رویند
و از آن پروانه‌های رنگارنگ و گنجشگکان پر می‌گیرند

وقتی آن‌چه نوشته‌ام را پاره می‌کنم،
کاغذ پاره‌هایم
قطعه‌هایی از آینه‌ی نقره می‌شوند
مانند ماهی که روی میزم بشکند.

بیاموز مرا چگونه بنویسم از تو
یا
چگونه فراموشت کنم.

یادمان اسم‌‌های درخشان

هنوز هم گاهِ نوشتن ِ اسم‌‌ات بر برگ،
برگ، درختی می‌شود و دفترم جنگلی.
هنوز هم گاهِ نوشتن اسم‌‌ات بر برگ،
سپیدی برگ رنگین‌کمانی می‌‌شود تابان با رنگ‌‌هایی زنده
و گاهِ فرارسیدنِ شب،
کتاب‌‌خانه‌‌ام را روشن نمی‌‌کنم
تا هم‌‌چنان تلألؤِ ستاره‌‌های کنارِ اسم‌‌ات را ببینم.

آنگاه که صدای تو را می‌شنوم

...

آنگاه که صدای تو را می‌شنوم

می‌پندارم

که می‌توانم دیگر بار از تو شعله‌ور شوم

و بر مدخل کشت‌زارانت،

بارها و بارها جان دهم

این‌جا هر آنچه برای من آزار دهنده باشد

یافت نمی‌شود.

مرا آن خیابان‌هایی می‌آزارد

که دیگر باز نخواهند گشت

و چهره‌هایی که چهره‌هایی دیگر پوشیده‌اند.

و داستان‌های عاشقانه‌ای که ندانستم

چگونه آن‌ها را بزی‌ام

و نتوانستم آن‌ها را چونان مومیایی

درون صندوق‌های پنهان خاطرات

نگاه دارم