مرمر خاک می شود
فولاد
زنگ می زند
نابودی با همه چیزی است در این جهان.
تنها
اندوه است که پایدار است
تا
زمانی که واژه باشکوه بماند.
"آنا آخماتووا"
خورشید در خاطره رنگ می‌بازد،
سبزه تیره‌تر می‌شود،
باد برفی زودرس را
آرام آرام می‌پراکند.
آب یخ می‌بندد.
آبراه‌های باریک ایستاده‌اند.
این جا چیزی اتفاق نخواهد افتاد،
هرگز!
در آسمان خالی
دشت گسترده، بادبزنی ناپیدا.
شاید بهتر بود هرگز
همسر تو نمی‌بودم
خورشید در خاطره رنگ می‌بازد.
این چیست؟ تاریکی؟
شاید!
زمستان،
یک شبه خواهد رسید
وقتی که نام کوچک او را
در حضور من به زبان می آورند
از کنار هیزمی خاکستر شده
از گذرگاهی جنگلی می گذرم
بادی نرم و نابهنگام می وزد
سبکسرانه با بویی از پاییز
و قلب من از آن
خبرهایی از دوردست ها می شنود، خبرهای بد
او زنده است و نفس میکشد
اما غمی به دل ندارد
او در این دنیا سه چیز را دوست داشت:
دعای شامگاهی؛
طاووس سفید؛
و نقشه رنگ پریده آمریکا.
و سه چیز را دوست نداشت:
گریه کودکان؛
مربای تمشک با چائی؛
و پرخاشجویی زنانه.
... و من همسر او بودم.