حوصله کن،
آب های زودگذر،
هیچ فصلی را نخواهند دید
از ریگ های ته جویبار شنیده ام
مهم نیست که مرا
از ملاقات ماه و گفت و گوی باران
بازداشته اند .
من برای رسیدن به آرامش
تنها به تکرار اسم تو
بسنده خواهم کرد ...
حالا آرام باش
همه چیز درست خواهد شد...
گاه در بستر خویش، پهلو به پهلوی گریه که می‌غلتم،
با من از
رفتن، از احتمال
از نیامدن،
از او، از ستاره و سوسو سخن می‌گوئی.
شانه به شانه‌ی
من
با من از
دقیقه‌ی زادن، از هوا، از هوش،
از هی بخندِ
هفت‌سالگی سخن می‌گوئی.
خدایا چقدر
مهربانی کنار دستمان پَرپَر می‌زد و
آینه نبود تا
تبسم خویش را تماشا کنیم.
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو مرا ربوده٬ مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده ی خواب های خویش را
دوست می دارم!
اینجا همه‌ی آب‌های روان
مشتاق سپیده‌دم دریایند
ما تشنه‌ایم!
ساعت شما چند است!؟
باشد، که زندگی
زندگی‌ست.
امروز در دست من و
دوش در دست تو و
فردا ... مالِ دیگری‌ست،
تنها به یاد آر که رویاها نمی‌میرند.
سفر این‌گونه آغاز می‌شود
روشن‌تر از این تماشا
تنها نوشتن است که مرگ را
پشت در اتاق و آینه مشغول شمردن کلمات خواهد کرد!
دست‌های تو همسایگانند
یکی به چپ می‌رود، یکی به راست!
تو رویاها را ورق بزن ای روشن!
راز هزار آینه، "ری‌را"!